کنوانسیون بیع بین الملل کالا

گسترده ترین و رایج ترین قرارداد در تجارت بین الملل خرید و فروش یا بیع بین المللی است و سالیانه میلیاردها دلار کالا بین کشورها از طریق خرید و فروش مبادله می‌شود .به دلیل این گستردگی و اهمیت قراردادهای بین‌المللی جایگاه ویژه ای در حقوق تجارت بین الملل دارد و طبیعتا اولین گام برای توسعه تجارت بین الملل رفع موانع و تسهیل قراردادهای خرید و فروش بین‌المللی است .در بیشتر کشورها قوانین  یکسانی بر بیع داخلی و بین‌المللی حاکم بوده و مقتضیات یک بیع  بین المللی مدنظر قرار نگرفته است در طول قرن گذشته تلاش های زیادی برای یکسان‌سازی مقررات ماهوی ناظر به بیع بین المللی صورت گرفته که موفقیت آمیز ترین آنها کنوانسیون سازمان ملل متحد راجع به فروش بین‌المللی کالا است. این کنوانسیون هر روز دارای اهمیت بیشتری در تجارت بین الملل می‌شود و نقش آن در تنظیم قراردادهای بین‌المللی منحصر به فرد است.(the United nations convention on contracts for the international sale of goods)

تاریخچه کنوانسیون

تلاش برای یکسان سازی مقررات حاکم بر قراردادها و به خصوص قراردادهای بین المللی در اروپا به تاسیس کمیته بین المللی رم در سال ۱۹۲۶ و موسسه بین المللی یکسان سازی حقوق خصوصی بر می گردد که در سال ۱۹۴۰ در رم جایگزین کمیته بین المللی مجبور شد اولین نسخه ۱ قانون تجاری در سال ۱۹۳۵ توسط موسسه مزبور تنظیم گردید که این تلاش با بروز جنگ جهانی دوم متوقف گردید با پایان جنگ موسسه در سال ۱۹۵۱ پیش‌نویس قانون بین‌المللی را تهیه کرد که مورد استقبال عمومی قرار نگرفت.

قانون بیع مزبور در سال ۱۹۶۴ به کنفرانس لاهه متشکل از نمایندگان سیاسی کشورها ارائه شد که نهایتاً تحت عنوان دو کنوانسیون به تصویب کنفرانس رسید کنوانسیون اول راجع به مقررات متحدالشکل مربوط به فروش بین‌المللی کالا است که فقط مسائل مربوط به حقوق و تکالیف بایع و مشتری و ضمانت اجرای عدم انجام تعهدات را پوشش می‌دهد و در خصوص انعقاد قرارداد بحثی ندارد.کنوانسیون دوم راجع به به مقررات متحدالشکل مربوط به انعقاد قراردادهای فروش بین المللی کالا است که مسائل مربوط به تشکیل و انعقاد قرارداد را پوشش می‌دهد هر دو کنوانسیون تحت عنوان کنوانسیون لاهه ۱۹۶۴ معروف هستند.

دو سال پس از تصویب کنوانسیونهای مزبور سازمان ملل متحد نسبت به تاسیس کمیسیون حقوق تجارت بین الملل سازمان ملل متحد آنسیترال جهت بهبود و توسعه ساختارهای حقوق تجارت بین الملل اقدام کرد تهیه و تنظیم مقررات متحدالشکل راجع به فروش بین‌المللی جزء اولویت‌های اولیه آنسیترال قرار گرفت و بر این اساس آنسیترال مأموریت یافته از کشورهای گوناگون عضو سازمان ملل متحد استعلام به عمل آورد های آنها تمایل دارند که به کمیسیون‌های مزبور ملحق شوند. آنسیترال پس از بحث و بررسی فراوان تصمیم گرفته و کنوانسیون را در قالب یک متن واحد و منسجم تنظیم نماید.  مذاکرات حول محور این مدت با حضور نمایندگان شرکت ها و موسسات تجاری خصوصی نهادها و موسسات دولتی مراکز علمی تا سال ۱۹۸۰ ۱۰ ادامه پیدا کرد و در نهایت اولین پیش‌نویس کنوانسیون در سال ۱۹۷۸ توسط ۱۴ کشور تنظیم و جهت اظهار نظر منتشر شد متن اصلاحی مزبور تحت عنوان کنوانسیون سازمان ملل متحد راجع به قراردادهای فروش بین المللی در کنفرانسی متشکل از نمایندگان سیاسی ۶۲ کشور در وین به تصویب رسید و به این جهت به کنوانسیون وین ۱۹۸۰ شهرت پیدا کرد. به مرور زمان بر تعداد کشورهایی که به کنوانسیون ملحق شدن اضافه شد و به طیف بسیار گسترده ای از کشورها را فرا گرفت تا کنون ۷۸ کشور به این کماج ملحق شدند که بیش از ۹۰ درصد خرید و فروش بین‌المللی را در اختیار دارند و عمده این کشورها عبارتند از ایالات متحده آمریکا روسیه چین عمده کشورهای اروپا ژاپن کانادا و از آنجایی که ایران جز ۶۲ کشوری بوده که در وین کنار آن را به تصویب رسانده است ولی هنوز حکم انجام نشده است.

.

.

.

امیدوارم این مطلب براتون مفید باشه  

اگه تو مسائل حقوقی نیاز به کمک داشتی رو ما حساب کن